Zeilen van Colombia naar Panama

image

Per zeilboot van Colombia naar Panama. Sinds een jaar of tien heeft deze manier van vervoer tussen beide landen een hoog afvinkgehalte bij backpackers. Waar het in de beginjaren een soort van louche business was omdat nogal wat bootjes het als dekmantel gebruikten om andere goedjes te distribueren, is vandaag de dag het kaf van het koren gescheiden. In vijf dagen van Cartagena naar Panama, let's do this!

Dag 1: kotsen doe je hier
Vijf uur 's middags. Ondanks het tijdstip is Cartagena nog altijd hot as hell. Net als de afgelopen dagen. Te warm om ook maar iets te ondernemen. Onze boottrip was erg welkom. Jammer dat we Colombia verlaten, maar heerlijk om even niet van airco naar airco te hoeven en even niet tijdens het ontbijt al te zweten. Vijf dagen dus. Van Cartagena in Colombia, naar El Povernir in Panama. Ons gezelschap voor de komende dagen bestond uit zeven Aussies, een Kiwi, twee Yanks en twee kaaskoppies (Koen en ikzelf). De tweekoppige bemanning was (eveneens) een Aussie en een Colombiaan. Voordat we de boot opgingen was het uiteraard eerst nog even tijd voor de (drugs)controle. Zo eentje waar enpublic ieder deel van je tas wordt doorzocht. We kenden onze groepsgenoten nog maar net, maar hebben nu al geen geheimen voor elkaar. Heerlijk. Eenmaal op de boot was het kamers toewijzen en chillen op het dek. Eerst nog even de huisregels doornemen (waar te braken, hoe de toiletten te gebruiken en dat soort werk) en daarna heerlijk dineren op het dek met uitzicht op een langzaam donker wordend Cartagena. Om een uur of negen voeren we Cartagena uit. De zee was kalm en aan boord werd lekker gekletst en werden biertjes gedronken. Tot een uur of twaalf ging alles prima. Daarna gingen de meesten hun hut in. Ik probeerde het ook maar hield het het nog geen minuut vol. De deining plus de kleine, benauwde hut stond bij mij voor misselijkheid. Dit voorspelde niet veel goeds voor de komende dagen. Snel terug het dek op. Buiten in de frisse lucht zakte de misselijkheid snel weg. Onder de fantastische sterrenhemel en het maanlicht leek de zee nu nog het meest op een eindeloos zwart dek met af en toe de glinstering op de golven. Uit het speakertje van de kapitein, die zichzelf wakker moest houden, klonk 'feeling good'. Hoe toepasselijk. Rond een uur of drie had ik nog geen oog dichtgedaan en ging ik voor poging twee. Terug de hut in. Missie geslaagd. Weliswaar met beide voeten op de grond, maar toch.

Dag 2: out on the open
Na een kort en benauwd nachtje werden we rond half zeven wakker. We zijn bezig met de tweeëndertig uur durende open ocean crossing, cool! Zodra ik opstond om naar de wc te gaan ging het mis. Of eigenlijk misselijk. Mijn snelste toiletbezoek ooit bestond uit toiletraampje openen, met m'n neus bij het raampje proberen frisse lucht in te ademen, ogen dicht en vooral niet aan vieze dingen denken. Vervolgens snel het dek op. Hier zakte de misselijkheid iets weg maar bleef de boel binnenin onstabiel. Hetzelfde voor Koen die zowaar zijn ontbijt oversloeg. Dan weet je dat er iets aan scheelt. Koen en ik waren zo ongeveer de eersten die opstonden. Na een kwartiertje hoorde ik gekots in één van de wc's. Yep, de rest wordt ook wakker. De kapitein waarschuwde ons al dat het een heftige, maar mooie oversteek zou worden. Mooi in zijn ogen omdat de motor niet aanhoefde en we zo'n 12 knopen per uur haalden tussen korte, stijle golven van 4,5 tot 5 meter hoog. Ik had duidelijk een andere perceptie van 'mooi'. De hele dag hebben Koen en ik (en bijna al onze medepassagiers) als kadavers op het dek gelegen. Volledig voor Pampus met gemoedstoestanden die schommelden tussen 'I'm sort of okay' tot 'hand me the bucket please!'. Tijdens de I'm sort of okay momenten kon ik zowaar genieten van het uitzicht. Van de zee, die zover als je maar kon kijken om ons heen was. Van de enorme golven waarop de boot redelijk rustig deinde. En van die korte rotgolven waarop de boot zichzelf op die misselijkmakende manier moest corrigeren. Tegen het einde van de middag leek het eindelijk wat stabieler te worden en probeerden we voor het eerst iets te eten. Ik heb me tijdens de reis nog nooit tegelijkertijd zo belabberd en avontuurlijk gevoeld als vandaag. De dag op zee sloten we af met een spectaculaire zonsondergang, die nog mooier werd dan 'ie al was. Dolpins!!! Schreeuwde Koen opeens. En alsof iedereen opeens zijn zeeziekte en algehele misère was vergeten stormden we naar voren, het dek op. Drie dolfijnen zwommen mee met onze boot en doken telkens aan de zijkant van onze boot tegen de golven in. De roze lucht, de langzaam ondergaande zon op open zee, de dolfijnen. Voor het eerst vandaag waren we allemaal weer even euforisch. Maar misschien had dat ook te maken het vooruitzicht dat we morgenvroeg op de eilandjes van San Blas zouden aanmeren.


Dag 3: op een onbewoond eiland ?
Na wederom een kort nachtje, dit keer dankzij de benauwdheid in de hut en mijn zure stinkende kussentje, werden we toch helemaal happy wakker. We hadden eilandjes in de verte in zicht en een best wel ruige oversteek volbracht. En ja, ik weet dat er kinderen van veertien zijn op eigen houtje de hele wereld rondzeilen, maar toch. Het zien van land was mijn Halleluja momentje van de dag. De kapitein vroeg of we zin hadden om ons een stukje door de boot mee te laten slepen aan een touw in het water. Lekker plan, even afkoelen en opfrissen. Jammer dat hij net voordat ik het water inging opmerkte dat hij tijdens een eerdere trip met dit spelletje haaien had gezien. Fijn, hij had het ook voor later kunnen bewaren maar ach, een frisse duik was iets wat ik nu te goed kon gebruiken dus plonzen maar. Buiten was het op dit vroege tijdstip nog redelijk grauw - afgelopen nacht had het schijnbaar behoorlijk geregend - maar toch zagen we direct dan San Blas bijzonder was. Anders dan al het andere dat we ooit hebben gezien. San Blas is een archipel en telt zo'n 360 eilandjes. Sommige bewoond, sommige onbewoond. De bewoonde eilandjes zijn vaak maar groot genoeg voor één gezin en worden dus zelden door meer dan 3 á 4 locals (Kuna) bewoond. Tijdens het ontbijt klaarde het op en zagen we hoe ongelooflijk helder en blauw het water was. Na het ontbijt snorkelden we naar ons eerste eiland. Een paar grote zes liter zakken water en een tas vol voedsel mee voor Mr. and Mrs. Kuna als 'smartengeld' voor het gebruik van hun eiland en genieten maar. Heerlijk om weer even op het vasteland te zijn. En nog heerlijker dat dit op een bijna onbewoond bounty eilandje is. In de middag verruilenden we dit eilandje voor Chichimé, een iets groter eiland met als highlight een bijzonder winkeltje. Een plaggenhutje dat bekend staat als de 2 dollar shop. Alles in het assortiment kost hier twee dollar. Het assortiment bestaat overigens uit twee producten, blikjes bier en rietjes coke. En nee, wij hebben het bij de biertjes gehouden. De avond luidden we in met een 'Aussie BBQ' op het strand en een kampvuur die de Kuna voor ons maakten. Daarna in het donker terug naar de boot om de dag af te sluiten met drankspelletjes en piratenverhalen van de kapitein.


Dag 4: just twist the body of it's head
Good morning San Blas! Vanmorgen werden we wakker met uit ons raampje het mooiste uitzicht ooit (zie foto beneden). Zoals elke morgen sprongen we direct na het wakker worden de zee in. Als douche. Echt, de douche hebben we geen van allen ook maar één keer gebruikt. Daarna fris als een hoentje ontbeten met vers fruit, omeletjes en tequila om dit alles weg te spoelen. Vervolgens door naar ons eerste eilandje van vandaag. Onderweg verbaasden we ons iedere keer weer over het landschap van San Blas. Zoveel eilandjes die er uitzagen als een zandbankje van een paar meter met een stuk of wat palmbomen erop. Het deed me denken aan Ovide en z'n vriendjes. Maar dan in het eggie.Onze eerste stop was bij een eilandje waar voor de kust een scheepswrak lag. Waarschijnlijk de gaafste snorkelplek van San Blas want het wrak was nog redelijk intact en van top tot teen begroeid met koraal. Zwemmend van de boot naar het wrak valt je weer op hoe bizar helder het water is en hoe wit de bodem. Het enige dat je tijdens het zwemmen ziet is je eigen schaduw, heel veel zeesterren en hier en daar een zeekomkommer. Het scheepswrak van vandaag is overigens niet het enige in San Blas. Door de jaren heen zijn hier namelijk aardig wat schepen gestrand. Dit schijnbaar door het lastige navigeren door de riffen en stromingen en dergelijke. Door naar het volgende eiland voor een partijtje beachvolleybal. De Kuna op het eiland wilden graag meedoen, dus het werd een wedstrijdje Kuna vs. Gringo's. De Kuna waren erg goed en maakten ons redelijk af. Maar hey, we hadden de grootste lol en de plek was zachts gezegd paradijselijk. Nog zoiets fijns, het lobster seizoen was net van start gegaan dus onze kapitein besloot ons te trakteren op een lobster diner. Twintig stuks voor dertig dollar. Geen grapje. Voorwaarde was wel dat we ze zelf zouden killen. Hoe? Door de kreeft vast te pakken bij kop en romp en vervolgens de romp van de kop te draaien. Vervolgens met een schaar (of voelspriet achtig iets) de darm eruit pielen et voila. Klaar voor op de BBQ. Ugh, net iets voor mij. Ik durf er nog niet eens naar te kijken, laat staan ze vast te pakken en te vermoorden. Ok, ik voelde me er soort van slecht onder, maar uiteindelijk ben ik gezwicht en heb ik een kreeft vermoord. Al waren ze volgens de kapitein toch al (bijna) dood. 's Avonds bleven we relaxen op ons beachvolleybal eiland. De waarschijnlijk enige electriciteitsaansluiting werd hier door de locals gebruikt voor een stereo installatie waar je U tegen zegt. Bluetooth erop aangesloten en niet veel later zaten we heerlijk aan de lobster met bier en rum en hele fijne Duke Dumont en Magician deuntjes op de achtergrond. Na het diner vonden de hetero haantjes (én Koen) het tijd voor wat leipe eilandspelletjes. Half dronken over te hoge stokken springen, of gewoon een stuk of vijf stoelen achter elkaar neerzetten en er overheen proberen te springen. Dat soort werk. De één slaagt, de anders crasht. Koen deed 't aardig goed en werd die avond uitgeroepen tot de Flying Dutchman. Al met al erg vermakelijk om naar te kijken en het maakte het een onwijs leuke laatste avond. De laatste avond.. Fuck, waar ik twee dagen geleden ziek, zwak en misselijk uitkeek naar het einde van deze trip bedenk ik me nu dat ik nog helemaal niet wil dat het al bijna voorbij is. Dat relaxte eilandhoppen, beachvolleyballen en snorkelen met de meest leuke crew beviel me wel. Gelukkig hebben we morgen nog.


Dag 5: this is it
De laatste dag alweer. Niet leuk maar hey, nog maar even extra hard genieten dan! De meest mooie eilandjes nog even goed in ons geheugen printen, nog even genieten van onze mooie zeilboot en de toffe groep medeavonturiers. Na het ontbijt zeilden we richting het laatste eiland van onze reis. De kapitein ging er met de rubberboot vandoor om de immigratie te regelen en wij hadden nog even tijd op te relaxen op een onbewoond eilandje. Onderweg naar het eiland was het eerst nog tijd voor wat nieuwe piratenspelletjes. Men neme een touw dat aan één van de zeilen bevestigd is, loopt ermee naar de boeg en op het moment dat de kapitein je een go heeft spring je. Dit moment is overigens het moment dat de zeilboot tussen twee golven doorvaart en je hierdoor een flinke slinger maakt. Het enige wat je hoeft te doen is op tijd loslaten. Na ons laatste bounty eilandje en de laatste lunch met z'n allen was het tijd om te gaan. Een watertaxi haalde ons op voor de transfer naar het vasteland van Panama, vanwaar we per 4x4 naar Panama City gebracht zouden worden. Eerst nog even snel een groepsfoto en -hug op het dek en toen de boot in. Het absolute hoogtepunt van onze reis was tot een einde gekomen. Daag zeilboot, daag Kuna, daag crew en vooral daag mooiste eilandjes ever. Jullie waren fantastisch.

Zelf ook in voor dit avontuur? Kijk dan eens op de website van Mamallena Tours Cartagena. Zij werken met een goede selectie aanbieders van zeiltrips. Zo ook die van ons, La Gitanita del Mar.

Meer Colombia vind je hier, meer Panama hier.