Panama & Costa Rica

Met een net afgevinkt hoogtepunt - de zeiltrip van Colombia naar Panama - leek ons laatste stukje wereldreis nu dan toch echt aan te breken. Ugh. Nog maar een kleine drie weken te gaan voordat we weer met beide benen op Hollandse bodem staan. Maar wat voor een drie! Van bubbels lurken in de Trump Tower tot biertjes op blote voeten aan het strand van Tamarindo en van hiken dóór de Costa Ricaanse jungle tot ziplinen er hoog boven. Centraal-Amerika it is!Bottomless champagneOp de één of andere manier dacht ik dat ik na vijf dagen zeilen wel wat luxe kon gebruiken. Op zich wat overdreven want de boot was prima, maar toch. Er zat een RIU Plaza hotel in Panama City. En laat ik nu bij mijn vorige baan veel met RIU samengewerkt hebben. Ook zij waren het eens dat we na zo'n barre zeiltocht wel een wat luxe konden gebruiken dus een nachtje voor een vriendentarief was een feit. Zo ook een dikke upgrade naar een senior suite die ongeveer net zo groot was als ons appartement in Nederland, hemels! Daar stonden we dan dan bij de receptie. Hempje, zeebenen in onze zwembroek, slippers eronder en backpacks op de rug. Omringd door zakenmannen- en vrouwen in pak. Maar hey, wij hadden weer even heel wat comfort en de beste slaap sinds tijden.We bleven nog heel even hangen in het decadent doen, want onze kapitein vroeg bij vertrek op de boot of we zin hadden om de volgende avond met de groep bubbels te drinken bij de Trump Tower in Panama City. Je weet wel, dat hotel van die blaaskaak die momenteel voor presidentschap in Amerika gaat. Wel aardig is dat hij champagne voor iedereen betaalbaar heeft gemaakt met zijn dagelijkse bottomless champagne op het terras van zijn hotel. Voor slechts tien dollar drink je tussen 16:00 en 20:00 onbeperkt champagne met uitzicht op de skyline van Panama City. En als je je zwembroek meeneemt kun je ook nog even het zwembad op de 66e inplonzen!We zaten in totaal drie nachten in Panama City, twee in het nieuwe centrum, één in het oude. Naast wat praktische dingen (kapper, boodschappen, dingen voor Costa Rica uitzoeken) en het Panama Kanaal bezoeken hebben we hier niet bijster veel gedaan. Dus de vierde dag was het tijd om Panama per nachtbus te verruilen voor Costa Rica. Op naar Manuel Antonio!Pura Vida!Na een busrit van zo'n twaalf uur (inclusief een twee uur durende grensovergang) waren we er, Manuel Antonio in Costa Rica. Of eigenlijk een gehucht er net buiten. Tijdens de busrit zagen we al hoe gigagroen het landschap is, en Manuel Antonio was hier geen uitzondering op. Wat ook snel opviel is dat de Costa Ricanen te pas en te onpas Pura Vida roepen, wat zo ongeveer betekent dat alles ok is. Of het leven goed is. Of gewoon 'ja'. Kortom, op alles kun je als Costa Ricaan, of toerist, Pura Vida roepen! Zolang het maar overtuigend en met een big smile is.Manuel Antonio is een klein Nationaal Park aan de zuidkust van Costa Rica met in dat park een fantastisch strand dat direct aan het regenwoud grenst. Ideaal, want zo duik je na een paar uur hiken en ploeteren direct de zee in. Waar de meeste mensen er voor kozen om hier een privé gids mee het park in te nemen deden wij dat uiteraard niet. Wij gaven die extra centen liever uit aan bottomless champagne en dat soort ongein ;-) Achteraf gezien waren we blij dat we op eigen houtje gingen want overal in het park zagen we gidsen met toeristen en verrekijkers op zoek naar vage insecten als gekke sprinkhanen en wandelende takken. Niet echt boeiend. En het leuke wild, de apen en luiaarden, spotten we zonder gids wel.Life's a beachNa Manuel Antonio besloten we naar Tamarindo te gaan, hét (backpacker)badplaatsje van Costa Rica. Hier zaten we vier nachten en hadden we, als we meer tijd zouden hebben, zo nog een paar nachten langer kunnen rondhangen. Het plaatsje was bezaaid met leuke (strand)barretjes en restaurants en had een geweldig strand. We hebben hier nog twee halve dagen een surfboard gehuurd en zijn samen de zee in gegaan. Waar het de eerste dag meer op crashen dan op surfen leek, ging het de tweede dag beter. Althans, we bleven af en toe staan. Een andere reden waarom we het in Tamarindo zo relaxed vonden was ons hostel, met zwembadje en goede keuken zodat we én na de siësta het zwembad in konden én weer lekker zelf konden kokkerellen. Oja, ook toevallig. Tijdens het boodschappen doen kwam ik zowaar een oud klasgenoot tegen die ook in Costa Rica op reis was. Tukkers, ze komen ook overal.Ok, go!Na vier dagen ultiem relaxen was het tijd om weer even actief te doen én af te koelen. We gingen naar het Monteverde Cloudforest. Een hooggelegen regenwoud ergens in het midden van Costa Rica. Zo hoog dat je regelmatig boven de wolken zit en de wolken dwars door het dorpje drijven. Heel bijzonder. Tegenwoordig staat Monteverde zo ongeveer gelijk aan ziplinen. Veel bedrijven bieden hier zipline tours aan waarbij je hangend door het regenwoud van het ene hooggelegen platform naar de andere zoeft. Nu had onze tour nog een aantal 'leuke extraatjes'. Na mijn derde zipline kwam ik uit op een hoog platform. 'Ready for the free fall?' vroeg de gids. Ehhh? Nog voor ik het wist werd mijn harnas van het één in het ander geklikt, stak zo'n twintig meter onder me een Costa Ricaantje zijn duim op en moest ik. Niet denken, maar springen. Gaaf! Snel door naar het volgende leuke extraatje. Superman. De langste zipline van Centraal-Amerika waarbij je met je handen en voeten vrij onder de lijn hangt en zo anderhalve kilometer hoog boven het regenwoud suist. En hoe hoog dit was werd pas duidelijk toen de wolken tijdens het ziplinen wegdreven. Fuck. Niet denken aan wat er mis kan gaan. Dat betekent in Samir' zoveel als: denken wat er allemaal mis kan gaan. Wat als de gordel nu afscheurt, breken de bomen de val? Genieten van het uitzicht! Word ik gespiest door de bomen? Ugh, niet denken maar kijken! Het letterlijke hoogtepunt kwam aan het einde, de Tarzan Swing. Hierbij loop je via een wankele hoge brug naar een minuscuul platform, word je aan een touw gesneld, gaat er een poortje open en kun je alleen nog maar springen. 45 meter de diepte in. My, my.Life's a beach part 2Na alle actie van Monteverde was het tijd om weer even te relaxen. Tortuguero en de andere highlights aan de Caribische kust waren onbereikbaar vanwege noodweer, dus wij hielden het bij de zonnige westkust. Terug naar het laatste beetje strand van Costa Rica. Of eigenlijk, van onze hele reis. We wilden niet al te ver reizen en probeerden enigszins in de buurt van San Jose te gaan zitten omdat we daar over een paar dagen zouden vertrekken naar New York. Het werd Jaco, een badplaats met zwart zandstrand, een ruige branding en met daarachter een dorpje met eenzelfde sfeertje als Tamarindo. Leuk! De dagen waren hier zoveel als hangen op het strand, cappuccino's en smoothies drinken bij een tentje in het dorp, kolibries en papegaaien spotten bij het zwembad, eten, drinken en slapen. Klinkt zwaar hè?Uiteindelijk door naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica voor de laatste overnachting en de vlucht naar New York. Misschien weet je nog wat ik een tijdje geleden over Jakarta zei. Over dat er niks te doen was, het geen sfeer en gevoel had enzo? Nou, San Jose is nog een stukje erger. De meest sfeerloze stad ever. Het enige leuke was een Barrio Libre feestje waar we uiteindelijk nog belandden, en waar we voor vijftien euro een hele nacht lang gratis drankjes dronken in een best wel coole tent. Maar hey, dat was vast een opwarmertje voor wat ons komend weekend te wachten zou staan... The concrete jungle!